ഉണർവിലേക്കുള്ള പടവുകൾ - 54

 

                                 

                                          ഭയം : ഇരുളും വെളിച്ചവും 

എല്ലാ ജീവിവർഗ്ഗങ്ങളിലും ഒരുപോലെ സമ്മാനിതമായിരിക്കുന്ന ഒന്നാണ് ഭയം. മനുഷ്യനിൽ പക്ഷേ, അവനു ലഭ്യമായിരിക്കുന്ന മറ്റു പാരിതോഷികങ്ങളുമായി (സ്നേഹം, ചിരി, സഹാനുഭൂതി എന്നിങ്ങനെ) താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ, ഭയം ഒരു കുറച്ചിലായാണ് പലപ്പോഴും പരിഗണിക്കപ്പെടാറുള്ളത്; അവനിലെ ഒരു പരിമിതിയായി. അതുകൊണ്ടുതന്നെ സ്നേഹം, പ്രണയം ഇത്യാദി വികാരങ്ങളെപ്പറ്റി കൊട്ടിഘോഷിക്കാറുള്ളതുപോലെ, ഭയത്തെ സാധാരണയായി ആരും പരാമർശിക്കാറില്ല; മനഃശാസ്ത്രജ്ഞരോ ആ മേഖലയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നവരോ ഒഴികെ. 

ജീവന്റെ പരിണാമ ഘട്ടങ്ങളിൽ ഒരു അടിസ്ഥാന ജീവൻ രക്ഷാ ഉപാധിയായി
വികസിച്ചുവന്ന ഭയം, അവബോധത്തിന്റെ പിന്നീടുണ്ടായ വളർച്ചയിൽ, കേവലം ശാരീരികമായ പ്രതികരണം എന്നതിലുപരി മാനസികമോ വൈകാരികമോ ആയ പ്രതിപ്രവർത്തനം എന്ന നിലയിലേക്ക് ആർജ്ജിതമായിട്ടുണ്ട്, മനുഷ്യനിൽ വിശേഷിച്ചും. ഉയർന്ന ബോധാവസ്ഥയിലുള്ള ഒരു ജീവിയെ സംബന്ധിച്ച്, ശാരീരിക സുരക്ഷയോളം തന്നെ, അല്ലെങ്കിൽ അതിനേക്കാൾ പ്രാധാന്യം അവന്റെ വൈകാരിക ജീവിതത്തിനുണ്ട് എന്ന് അസ്തിത്വപരമായി ബോധ്യപ്പെട്ടതുകൊണ്ടാകാം, മനുഷ്യനിലെ ഭയങ്ങൾ കൂടുതൽ കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണങ്ങളായിത്തീർന്നത്.

എന്താണ് ഭയം? എന്ന ചോദ്യത്തിന് നാരായണ ഗുരു നല്കിയ ഉത്തരം ഏറെ മൂർച്ചയുള്ളതാണ് - 'തന്നിൽ നിന്നും അന്യമായിട്ടുള്ള മറ്റെന്തോ ഉണ്ടായിരിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് തോന്നുന്നിടത്താണ് ഭയം ജനിക്കുന്നത്.' ഏകദേശം സമകാലീനനായിരുന്ന ഹെർമൻ മെൽവിൽ ('മോബിഡിക്' എഴുതിയ അമേരിക്കൻ നോവലിസ്റ്റ്) ഇതുപോലുള്ള ഒരു വാക്യം ഉച്ചരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നുള്ളത് സന്തോഷം പകരുന്നു - 'Ignorance is the parent of fear'.

നമ്മുടെ ഭയത്തിന്റെ പ്രകൃതങ്ങൾ അവിശ്വസനീയമാം വിധം വൈവിധ്യമാർന്നതാണ്. ഇരുട്ടിനോടുള്ള ഭയം, പ്രകാശത്തിനോടുള്ള ഭയം, ഉയരത്തിനോടുള്ള ഭയം, തനിച്ചാവുന്നതിലുള്ള ഭയം, എതിർ ലിംഗത്തിലുള്ള വ്യക്തികളോടുള്ള ഭയം, ആൾക്കൂട്ടത്തിനോടുള്ള ഭയം, മറ്റു ജീവിവർഗങ്ങളോട് ഇടപഴകുന്നതിലുള്ള ഭയം, അതിൽത്തന്നെ പാമ്പ് തുടങ്ങിയ ഇഴജന്തുക്കളോടുള്ള ഭയം, ഫോബിയ എന്ന് വിളിക്കാവുന്ന തരത്തിൽ അകാരണമായവയാകാം ഇവയിൽ മിക്കവയും.

 

എന്നാൽ കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണങ്ങളായ മറ്റു ചില ഭയങ്ങളുണ്ട്, ഒരുപക്ഷേ anxiety disorder എന്ന് പറയാവുന്നവ: ചിരിക്കാനുള്ള ഭയം, കരയാനുള്ള ഭയം (അവർക്കുപോലും മനസ്സിലാവാത്ത വിധം അവരിൽ കരച്ചിൽ തടയപ്പെടുന്നു!), സ്നേഹത്തോടുള്ള ഭയം, മറ്റുള്ളവരോട് അടുക്കാനുള്ള (intimacy) ഭയം, ലൈംഗികബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെടാനുള്ള ഭയം എന്നിങ്ങനെ. നിരസിക്കപ്പെടുമോ എന്നുള്ള ഭയം, തെറ്റുപറ്റിപ്പോകുമോ എന്നുള്ള ഭയം, സമൂഹം എന്ത് വിചാരിക്കും എന്ന ഭയം, commitment-നോടുള്ള ഭയം, തോൽവിയോടുള്ള ഭയം എന്നിങ്ങനെ മനുഷ്യന് പൊതുവായുള്ള ഭയങ്ങൾക്കു പുറമെയാണിത്. ആത്യന്തികമായി ഈ ഭയങ്ങളെല്ലാം ചെന്നെത്തി നില്ക്കുന്നത് മരണത്തിനോടുള്ള ഭയത്തിലാണെന്നു പറയപ്പെടുന്നു.

ഭയത്തിന്റെ മറ്റൊരു സ്വഭാവമാണ്, ഭയം ജനിപ്പിക്കുന്ന സന്തോഷം. അത്യധികമായ അളവിൽ അഡ്രിനാലിൻ ഉല്പാദിപ്പിക്കപ്പെടുന്നതുകൊണ്ടാകാം, യഥാർത്ഥത്തിൽ ഭീഷണിയുണ്ടായിരിക്കുന്നില്ല എന്ന ബോധ്യത്തിൽ, ഭയപ്പെടുന്നതിൽ നാം സന്തോഷം കണ്ടെത്തുന്നത്. ഹൊറർ സിനിമകളുടേയും മറ്റും പിന്നിലുള്ള ആകർഷണം അതായിരിക്കണം. കൂടുതൽ ഇന്ദ്രിയാനുഭൂതികൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നവർക്ക് terror visuals -ഉം ഭയാനകമായ മറ്റു വർത്തകളും പരോക്ഷമായി ആനന്ദം നല്കുന്നുണ്ടാകും.

മറ്റൊരു ഭയമുണ്ട്, ഒരുപക്ഷേ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ആളുകൾ അനുഭവിക്കുന്നത് അതാകണം, സ്വൈര ജീവിതത്തിനു ഏറ്റവും തടസമായിരിക്കുന്നതും - ഭയത്തിനോടുള്ള ഭയം (Phobophobia). യാതൊരു കാരണവുമില്ലാതെ ഭയത്തെ ഭയക്കൽ; ഒരു തരം ശാഠ്യം പോലെ. ഭയത്തിനോടുള്ള മനുഷ്യന്റെ സമീപനത്തിൽ ഏറ്റവും പരിതാപകരമായിരിക്കുന്നത് ഈ ഭയമാകണം; വിഡ്ഢിത്തം നിറഞ്ഞതും. എന്തെന്നാൽ മറ്റെല്ലാ തരം ഭയങ്ങളേയും ഫോബിയകളേയും അഭിമുഖീകരിക്കുന്നതിൽ നിന്നും അവനെ പിടിച്ചുമാറ്റുന്നത് ഈയൊരൊറ്റ ഭയമാണ്. 

ഭയമെന്ന വികാരത്തെ (ഭയത്തെ വികാരമെന്ന് വിളിക്കുന്നത് എത്രത്തോളം ശരിയാകുമെന്നറിയില്ല) മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ ഏറ്റവും തടസ്സമായി നില്ക്കുന്നത് അതിനോടുള്ള എതിർപ്പാണ്. ഭയത്തെ അടുത്തറിയുന്നതിലൂടെ മാത്രമേ അതിനെ മറികടന്നു നിലകൊള്ളാനാവുകയുള്ളൂ; അതിനെ എതിർത്ത്, അടിച്ചമർത്തിക്കൊണ്ട്, അതിനെതിരെ വിജയം വരിച്ചുകൊണ്ടല്ല. ഇവിടെയാണ് 'എന്നിൽ ഭയമുണ്ട്, ഞാനെന്തു ചെയ്യണം?'എന്ന് ചോദിച്ചയാളോട് 'ഭയമുണ്ടെങ്കിൽ പേടിച്ചു വിറക്കൂ' എന്ന് ഓഷോ നല്കിയ ഉത്തരം ഏറെ പ്രസക്തമാകുന്നത്.

സ്വന്തം ജീവിതത്തെ എല്ലാത്തരം സന്ദർഭങ്ങൾക്കും സ്വാഭാവികമായി വിട്ടുകൊടുക്കാനുള്ള സത്യസന്ധത കാണിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തി, തന്നിലെ ന്യൂറോ ജാഗ്രതകൾക്ക് എതിര് നില്ക്കാതെ അവക്ക് ഭീതിയുടേതായിട്ടുള്ള ധാരാളം സന്ദർഭങ്ങൾ കൂടി അനുവദിച്ചുകൊടുക്കുന്നു. മനഃശാസ്ത്രജ്ഞർ 'flooding' എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഈയൊരു സമീപനം, ഒരുപക്ഷേ മസ്തിഷ്ക്കത്തിലെ ഒരുപാട് 'amygdala hijack' -കൾ ഒഴിവാക്കാൻ ഉപകാരപ്പെടുമായിരിക്കും. അവിടെ അമിഗ്ദലയിലെ രാസാഗ്നികളുടെ അളവുകൾ എങ്ങനെയെങ്കിലും കുറച്ചുവെക്കലാണ് സംഭവിക്കുന്നത്. 

എന്നാലും, ഭയത്തെ ബോധപൂർവ്വം സമീപിക്കുക എന്ന സമീപനം തന്നെയാണ് പ്രധാനം. എങ്ങനെയെങ്കിലും' എന്നതിന് പകരമായി ബോധപൂർവ്വം ചില മനസ്സിലാക്കലുകൾ നടന്നാൽ, അമിഗ്ദലയിലും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഭയത്തിന്റെ നാഡീജാലങ്ങളിലുമെല്ലാം സഹജമായി സംഭവിച്ചേക്കാവുന്ന ചില രാസമാറ്റങ്ങളുണ്ട്, deeply transformative. അതിനെയാകണം 'ധീ'എന്ന ധാതുവിൽ നിന്നും ഉത്ഭവിച്ചുവരുന്ന 'ധൈര്യം' എന്ന വാക്കുകൊണ്ട് അർത്ഥമാക്കേണ്ടത്. കുറച്ചുകൂടി സൂക്ഷ്മമായി പറഞ്ഞാൽ, നാം അഭിമുഖീകരിക്കാൻ പോകുന്ന സന്ദർഭത്തെ ഏതുവിധേനയും അഭിമുഖീകരിക്കുകയോ മറികടക്കുകയോ ചെയ്യുക എന്നതല്ല ധൈര്യത്തിന്റെ ലക്ഷണം; ആ സന്ദർഭത്തെ പ്രതി നമ്മിലെ ഭയത്തെയും മറ്റ് ആശങ്കകളേയും സ്നേഹപൂർവ്വം നോക്കിക്കാണാനും സ്വീകരിക്കാനുമുള്ള ആർജ്ജവത്തെയാകണം ധൈര്യം എന്നതുകൊണ്ട് ഉദേശിക്കേണ്ടത്. 

ഇരുൾ എന്ന് നാം പരാതികൊള്ളുന്ന അതേ ഭയം, തന്നിലേക്ക് തന്നെ നോക്കാനുള്ള ഒരു പ്രേരണയും സന്ദർഭവുമായി മാറുമ്പോൾ, അതിനെ (ഭയത്തെ) കൗതുകപൂർവ്വം സ്വാഗതം ചെയ്യുക. ഇരുട്ടടച്ച അതേ തുരങ്കങ്ങൾ തന്നെയാണ് വെളിച്ചത്തിന്റെ തുറവുകളായി മാറുന്നത്, നമ്മുടെ ഒരു സ്വാഗതം മാത്രമേ ആവശ്യമുള്ളൂ.

മസ്തിഷ്കതലത്തിലാവട്ടെ, ബോധതലത്തിലാവട്ടെ, ഒരു രാസമാറ്റമായി സംഭവിക്കുന്നതെന്തും തുറന്നിടുന്ന വലിയ ഒരു ആകാശമുണ്ട്; സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ, പരിധിയില്ലാത്ത വിശാലത. ഒരുപക്ഷേ, ആത്യന്തികമായി നാം ഭയപ്പെടുന്നത്, സ്വാതന്ത്ര്യത്തെയാണോ, മരണത്തേക്കാളേറെ? മരണത്തിനോടുള്ള ഭയം പോലും സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടുള്ള ഭയത്തിന്റെ വിദൂര പ്രതിഫലനമാകുമോ? 

സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടു ഭയമുള്ളതുകൊണ്ടാണ് അധികം പേരും ആഘോഷങ്ങളെ - celebration- ഭയക്കുന്നത്. നാം ചുറ്റിലും കാണുന്ന ഉത്സവാഘോഷങ്ങളൊക്കെയും ശരിക്കും ആഘോഷങ്ങളെന്നു പറയാൻ വയ്യ; അവയെല്ലാം മിക്കപ്പോഴും മറക്കാനും മത്സരിക്കാനും വേണ്ടിയുള്ളതാണ്. ഒരു വ്യക്തിയിൽ ശരിക്കും ഉണ്ടായി വരുന്ന ഒരാഘോഷമുണ്ട്, അവൻ ഉണർവിലേക്കുള്ള പടവുകളിൽ കാലെടുത്തു വെക്കുമ്പോൾ, അവനിൽ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ വാതായനങ്ങൾ തുറക്കപ്പെടുമ്പോൾ. അവനിൽ ഭയങ്ങളൊക്കെയും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കു പരിണമിക്കുമ്പോൾ. 

അപ്പോഴായിരിക്കണം, ആന്തരികമായി ഒരാൾ സ്വതന്ത്രനാവുമ്പോൾ, ചുറ്റുമുള്ളവരിൽ അവനെപ്രതി ഭയം ജനിക്കുന്നത്! സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഭയക്കാത്ത ഏതു സമൂഹമുണ്ട്?

ഉണർവിലേക്കുള്ള പടവുകൾ - 53

 

          ജീവിതാനുകരണം : പരിധിയും പരിമിതിയും 

മാക്സ്പ്ലാങ്ക് അതിപ്രഗത്ഭനായ ശാസ്ത്ര സൈദ്ധാന്തികനായിരുന്നു. ഇന്ന് ഏറെ പരിചിതമായ ക്വാന്റം ഫിസിക്സിലെ 'ക്വാന്റം' എന്ന പദം തന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംഭാവനയാണ്. ഭൗതിക ശാസ്ത്രത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ധാരാളം സ്ഥിരാങ്കങ്ങളും (constants)  സിദ്ധാന്തങ്ങളും സമവാക്യങ്ങളുമൊക്കെയുണ്ട്. 'ക്വാന്റ' (quanta) എന്ന ഊർജ്ജ സങ്കല്പത്തിനായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന് നോബൽ സമ്മാനം ലഭിച്ചത്, 1918 ൽ. 

അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതത്തിൽ യഥാർത്ഥത്തിൽ സംഭവിച്ചതെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ഒരു കഥയുണ്ട്:

അറ്റോമിക് റേഡിയേഷനെപ്പറ്റിയുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗവേഷണങ്ങൾ ഇരുപതാം
നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ  ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരുടെയിടയിൽ വലിയ വാർത്തയായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ മ്യൂണിക്കിലെ മിക്ക കോളേജുകളിലും സർവ്വകലാശാലകളിലും മറ്റും ഈ വിഷയത്തെപ്പറ്റി സംസാരിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി മാക്സ് പ്ലാങ്കിനെ ക്ഷണിക്കുക എന്നത് പതിവായി. 

ഒരുപാടു വേദികളിൽ ആറ്റമിക് റേഡിയേഷനെ അധികരിച്ചുള്ള നിരവധി പ്രഭാഷണങ്ങൾ മാസങ്ങളോളം തുടർന്നു. ഒരേ വിഷയത്തിലുള്ള ഒരേ പ്രഭാഷണം എല്ലായ്‌പ്പോഴും ശ്രവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഒരാൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും പ്രിയങ്കരനും വിശ്വസ്തനുമായ ഡ്രൈവർ ആയിരുന്നു. നൂറുകണക്കിന് പ്രഭാഷണങ്ങൾ കേട്ട് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു ദിവസം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഈ ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു, "പ്രൊഫെസ്സർ പ്ലാങ്ക്, ഒരേ പ്രഭാഷണം ആവർത്തിച്ചാവർത്തിച്ച് നിങ്ങൾക്ക് മടുത്തുകാണില്ലേ? ഞാനൊരു നിർദേശം വെക്കാം. നിങ്ങളുടെ പ്രഭാഷണം കേട്ട് കേട്ട് എനിക്ക് കാണാപാഠമാണ്. നമുക്കൊരു തമാശയൊപ്പിച്ചാലോ? അടുത്ത തവണ നിങ്ങൾക്ക്  പകരം ഞാൻ പ്രഭാഷണം നടത്തിയാലോ?"

മാക്സ് പ്ലാങ്കിന് ഈ തമാശ നന്നേ പിടിച്ചു. അടുത്ത പ്രഭാഷണ ഹാളിൽ മാക്സ് പ്ലാങ്ക് ഡ്രൈവറുടെ തൊപ്പിയും വേഷവുമായി പിൻനിരയിൽ സീറ്റു പിടിച്ചു. ഡ്രൈവർ, മാക്സ് പ്ലാങ്ക് എന്ന ഭാവേന വേദിയിൽ കയറി നിന്ന് പ്രഭാഷണം നടത്തുകയും ചെയ്തു. വള്ളിപുള്ളി വിടാതെ, മാക്സ് പ്ലാങ്കിനെപ്പോലെത്തന്നെ അയാൾ കേൾവിക്കാരെ മുഴുവനും ഹരം കൊള്ളിച്ചു. 

പ്രഭാഷണം അവസാനിച്ചപ്പോൾ പക്ഷേ കേൾവിക്കാർക്കിടയിൽ നിന്നും ഒരു ശാസ്ത്രജ്ഞൻ കുഴപ്പിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യവുമായി എണീറ്റ് നിന്നു. ഉള്ളിൽ ഒന്ന് കിടുങ്ങിയെങ്കിലും, തികഞ്ഞ ആത്മവിശ്വാസം അഭിനയിച്ചുകൊണ്ട് ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു, "മ്യൂണിക് പോലുള്ള ഒരു നഗരത്തിൽ ഇത്രക്കും നിസ്സാരമായ ഒരു ചോദ്യം ഉയർന്നുവരിക എന്നത് തന്നെ അവിശ്വസനീയമാണ്. അത്രക്കും ലളിതമായ ഈ ചോദ്യം ഞാൻ എന്റെ ഡ്രൈവറിനു വിടുന്നു. അയാൾക്ക് പറയാവുന്നതേയുള്ളൂ അതിന്റെയുത്തരം."

പലപ്പോഴും ഇതുപോലുള്ള സംഭവ കഥകൾ ഉദ്ധരിക്കപ്പെട്ടുകാണുന്നത്, ഒരു വിഷയത്തിൽ പ്രാവീണ്യം നേടുന്നതിനെപ്പറ്റി പരാമർശിക്കുമ്പോഴാണ്. അല്ലെങ്കിൽ പുതിയ ഒരു വിദ്യ പഠിച്ചെടുക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ. ആയോധന കല, സംഗീതം ഇത്യാദികളാവട്ടെ, ഒരു പുതിയ ചിന്താ-ദർശന-പദ്ധതിയാവട്ടെ, അത് സ്വായത്തമാക്കുന്നതിനുള്ള ശ്രമത്തിൽ അനുകരണത്തിന്റേതായ ഒരു വലിയ ഘട്ടമുണ്ട്.

ജപ്പാൻകാരുടെ 'ഗെയ്‌ദോ' - geido - എന്ന സമീപനം ഏതൊരു വിദ്യയേയും സ്വായത്തമാക്കുന്നതിലുള്ള വിവിധ ഘട്ടങ്ങളെപ്പറ്റിയാണ്. അതിൻപ്രകാരം ഏതൊരാളും ഒരു സംഗതിയിൽ പ്രഗത്ഭനായി, ആ മേഖലയിലെ ഗുരുവായി വിളങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് മൂന്നു ഘട്ടങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകേണ്ടതുണ്ട്. ഒന്നാമതായി തന്റെ ഇഷ്ട വിഷയത്തോടുള്ള പ്രതിജ്ഞാബദ്ധത. ഒട്ടുവളരെ നിതാന്ത പരിശ്രമം ആവശ്യമുള്ള ഘട്ടമാണിത്. രണ്ടാമത്തെ ഘട്ടം തന്റെ ഗുരുവിനെ, അല്ലെങ്കിൽ ആ മേഖലയിൽ ഗുരുതുല്യരായുള്ളവരെ, അനുകരിക്കുക എന്നതാണ്. അവർ എങ്ങനെയാണ് ലോകത്തെ നോക്കിക്കാണുന്നത് എന്ന് അറിയാൻ ശ്രമിക്കുകയും അതിനെ അനുകരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുക. ഒട്ടുവളരെ ഹൃദയൈക്യം സംഭവിക്കുന്ന ഒരു വേളയാണിത്. എങ്ങനെയെങ്കിലും മറ്റൊരാൾ ചെയ്യുന്നതുപോലെ കാട്ടിക്കൂട്ടുക എന്നല്ല, തന്റെ ഗുരുവിന്റെ സത്തയെ  അടിമുടി അപഹരിക്കാനുള്ള ശ്രമമാണ്, സ്നേഹാധിക്യം കൊണ്ട്.

മൂന്നാമത്തേത്, ഗുരുവിന്റെ നിഴലിൽ നിന്നും, അനുകരണത്തിന്റെ മൂടുപടത്തിൽ നിന്നും, അയാൾ പുറത്തുവരുന്നതാണ്. ഒരുപക്ഷേ അപ്പോൾ ഗുരുവിൽ നിന്നും അയാളിൽ ഏറെ വൈജാത്യം സംഭവിച്ചുകാണും. ഒരുപക്ഷേ അയാൾ ഗുരുവിനോളം തെല്ലും പ്രഗത്ഭനായിട്ടുണ്ടാവില്ല, പക്ഷേ അയാളിൽ ഇപ്പോൾ പ്രസരിക്കുന്നതെന്തോ അത് തികച്ചും മൗലികമായിട്ടുള്ളതായി  രിക്കും. 

സവിശേഷമായ വിദ്യയഭ്യാസമെല്ലാം അവിടെ നില്ക്കട്ടെ. ജീവിതമെന്ന കല - yes, the art of living - എത്രത്തോളം അനുകരണാത്മകമാണ്? കടമെടുത്ത വിവരശേഖരങ്ങളെക്കൊണ്ട് എവിടം വരെ നമുക്ക് സഞ്ചരിക്കാനാവും? അനുകരണത്തെക്കൂടാതെ നമുക്ക് ജീവിതമുണ്ടോ? 

ഒരു കുഞ്ഞ് പിച്ചവെച്ചു തുടങ്ങുന്നത് അനുകരണത്തിലൂടെയല്ലെന്നുണ്ടോ? തീർച്ചയായും അനുകരണം തന്നെയാണ്. എന്നിട്ടും പക്ഷേ അതിൽ സൗന്ദര്യം തുളുമ്പി നില്ക്കുന്നത് ആ അനുകരണമത്രയും മൗലികതയിലേക്കുള്ള പ്രേരണയായാണ് വർത്തിക്കുന്നത് എന്നതുകൊണ്ടാണ്. കുറേ വളർന്നു കഴിയുമ്പോൾ അതേ കുഞ്ഞിന്റെ ചേഷ്ടകളോ പെരുമാറ്റങ്ങളോ മടുപ്പുളവാക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ, അപ്പോഴത്തെ അവന്റെ അനുകരണങ്ങളത്രയും മൗലികതയെ ഒഴിവാക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയാണെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്നതുകൊണ്ടാകാം.

ജീവിതത്തിൽ ഒരു ഘട്ടം വരെയെങ്കിലും മറ്റുള്ളവരെ അനുകരിക്കേണ്ടി വന്നേക്കാം എന്ന് വിചാരിക്കുന്നവരുണ്ട്. കാലദേശബന്ധിയായ ജീവിതത്തിന്റെ പുറംപാളികളെ സംബന്ധിച്ച് അത് ശരിയാണെന്ന് തോന്നാം (അങ്ങനെയല്ലെങ്കിലും). ജീവിതത്തിന്റെ തികച്ചും വൈയക്തികമായ - individual - അകക്കാമ്പിനെ അപേക്ഷിച്ച് അനുകരണത്തിന്റേതെന്നു തോന്നിക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷത്തിലും മൗലികതയുടെ ചോദ്യങ്ങളുയരുന്നുണ്ട്; ഒരുപക്ഷേ, മാക്സ്പ്ലാങ്കിന്റെ ഡ്രൈവർ നേരിട്ടതുപോലെ ഒരു കുനുഷ്ട് ചോദ്യമെങ്കിലും. അപ്പോഴൊക്കെയും പക്ഷേ നമ്മുടെ പ്രവണത പിൻസീറ്റിലിരിക്കുന്ന ആരുടെയെങ്കിലും നേരെ ആ ചോദ്യത്തെ തള്ളിവിടുകയെന്നതാണ്. പിൻ സീറ്റിൽ നിന്ന് സാക്ഷാൽ മാക്സ്പ്ലാങ്ക് തന്നെ ഉത്തരം പറഞ്ഞാലും നമ്മുടെ അകം പൊള്ളയായിത്തന്നെ തുടരും.

അനുകരണത്തിലൂടെ ആരും വളർച്ച പ്രാപിക്കുന്നില്ല; വയസാവുക മാത്രമേ സംഭവിക്കുന്നുള്ളൂ. ജീവിതം കൂടുതലും ഒരു അനുകരണപ്രവൃത്തിയാവുമ്പോഴാണ് നാം അതിനെ പഴക്കം കൊണ്ട് അളക്കുന്നത്; അത്രയും വർഷത്തെ വളർച്ചകൊണ്ട് അളക്കുന്നതിനു പകരം.

കടമെടുത്ത അറിവുകളും മനഃപാഠമാക്കിയ വാഗ്ധോരണികളും കൊണ്ട്, മൗലികമായ ചോദ്യങ്ങളെ, യഥാർത്ഥ ജീവിതമുഹൂർത്തങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിക്കാനാവില്ല. കടം കൊള്ളുന്ന ജ്ഞാനത്തേക്കാൾ മൗലികമായ വിഡ്ഢിത്തങ്ങൾക്കാണ് ജീവനകലയിൽ സാംഗത്യം. 

അതുകൊണ്ടാണ്, സാമൂഹികതയിൽ കുളിച്ചു നില്ക്കുന്നവർ മഹാന്മാരെ അനുകരിക്കൂ എന്ന് പറഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ (ക്രിസ്തുവായാലും ബുദ്ധനായാലും), "If you meet Buddha on the way, Kill him" എന്ന് സെൻ ഗുരുക്കന്മാർ കാരുണ്യപൂർവ്വം ആക്രോശിക്കുന്നത്. 

                                              

ഉണർവിലേക്കുള്ള പടവുകൾ - 52

 

                                      മുഷിവിന്റെ മനോനിലകൾ 

കുറേ വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപൊക്കെ പ്രായപൂർത്തിക്കും മുകളിലുള്ളവർ മാത്രമാണ് 'ബോറടിച്ചിട്ടു വയ്യ', 'utterly boring' എന്നെല്ലാം പറഞ്ഞിരുന്നതെങ്കിൽ, ഇന്നിപ്പോൾ അമ്മയുടെ വിരൽ പിടിച്ചു നടക്കുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളും അടിക്കടി പറയുന്നു, ബോറടിക്കുന്നുവെന്ന്. മുഷിവിന്റെ അളവ് പണ്ടത്തേക്കാൾ കൂടിയതാണോ? ബോറടിക്കുക എന്നത് വെറും ഒരു ശീലമായി ആർജ്ജിച്ചതാണോ? ശാസ്ത്രകാരന്മാർ പറയുന്നത് പണ്ടുള്ളവർക്ക് ഇപ്പോഴത്തെയത്ര വിരസത അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നില്ലെന്നാണ്. നിർബന്ധമില്ല, അതിന്റെ കാരണങ്ങൾ അത്രതന്നെ പോസിറ്റീവ് ആയിരിക്കണമെന്ന്. അതുപോലെത്തന്നെ, വിരസതയെന്നത് ബുദ്ധിവളർച്ചയുടെ ലക്ഷണമാണെന്നും, അതുകൊണ്ടാണ് ആധുനിക തലമുറ എളുപ്പം ബോറടിക്കുന്നതെന്നും വാദമുണ്ടെങ്കിലും, അതിനെ അപ്പാടെ ശരിവെക്കാനും വയ്യ.

ഏതായാലും, വിരസതയനുഭവിക്കാത്തവരില്ല ആദിമ കാലം മുതൽക്കേ
എന്നുവേണം വിചാരിക്കാൻ; അതിന്റെ സ്വഭാവങ്ങളും പ്രഭാവങ്ങളും തീർത്തും വ്യത്യസ്തമായിരുന്നിരിക്കാമെങ്കിലും. ഇന്നിപ്പോൾ, മനുഷ്യന്റെ വിരസതാക്ഷമത കണക്കിലെടുത്തുകൊണ്ട്, സകലതിനേയും ഏതാനും സെക്കന്റുകളുടെ റീൽസിലേക്കു വെട്ടിച്ചുരുക്കുമ്പോൾ, ജീവിതമെന്നത് പ്രായഭേദമെന്യേ, ലിംഗഭേദമെന്യേ എല്ലാവരും അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന ഒരു പ്രധാന പ്രശ്നമായിത്തന്നെ കാണേണ്ടതുണ്ട്.

ആധുനിക പഠനങ്ങളിൽ വിരസതയെ അഞ്ചു തരങ്ങളായി വിഭജിച്ചു കാണാറുണ്ട്: Indifferent boredom (ഒരുതരം ഉപേക്ഷാ ഭാവം), Calibrating boredom (തീർച്ചയും മൂർച്ചയുമില്ലാതെ അലഞ്ഞുതിരിയുന്ന ഭാവം), Searching  boredom (എപ്പോഴും എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ തെരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുകയും ഒന്നിലും തൃപ്തിവരാതെയുമിരിക്കുന്ന ഒരു തരം അസ്വാസ്ഥ്യം), Reactant boredom (എന്തിലോ അകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്നും എങ്ങനെയെങ്കിലും രക്ഷപ്പെട്ടാൽ മതിയെന്നുമുള്ള ഭാവം), Apathetic boredom (തീർത്തും വികാരരഹിതവും നിസ്സഹായവുമായ അവസ്ഥ) എന്നിങ്ങനെ. 

ഇവയിൽ ആദ്യത്തെ മൂന്നു തരം വിരസതകളും ഒരുപക്ഷേ കുറേക്കൂടി സർഗ്ഗാത്മകമായ അവസ്ഥകളിലേക്കോ ചെയ്തികളിലേക്കോ നയിച്ചെന്നുവരാം. മനുഷ്യൻ നടത്തിപ്പോരുന്ന കലാ സാംസ്‌കാരിക മുന്നേറ്റങ്ങളിലും പുതിയ ശാസ്ത്ര കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളിലും മറ്റും ഇത്തരം മുഷിവുകളുടെ സ്വാധീനങ്ങൾ ഉണ്ടാവാനിടയുണ്ട്. അതേസമയം അവസാനത്തെ രണ്ടുതരം മുഷിവുകളും രോഗാവസ്ഥകളെന്നോണം പരിശോധിക്കപ്പെടേണ്ടവയാണ്.

ഒരുപക്ഷേ ഈ അവസരത്തിൽ, ജർമ്മൻ ചിന്തകനായിരുന്ന മാർട്ടിൻ ഹെയ്‌ഡഗർ നടത്തിയ വർഗ്ഗീകരണമാണ് കൂടുതൽ പ്രസക്തമെന്നു തോന്നുന്നു- Superficial Boredom and Profound Boredom. ഉപരിപ്ലവ വിരസതയും ഗഹനമായ വിരസതയും. ഗഹനമായ വിരസതയാണ് ബുദ്ധിശക്തിയുടെ പ്രതിഫലനമായി പറയാനാവുന്നത്. അത്തരം വിരസതക്ക് മാത്രമേ കേവലം ചാക്രികമായ ദിനചര്യകൾക്ക് പുറമേ, ജീവിതത്തെ മൊത്തമായെടുത്തുകൊണ്ടുതന്നെ അതിലെ നിസ്സാരതയേയും നിഷ്ഫലതയേയും നോക്കിക്കാണാൻ സാധിക്കൂ. കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ, അത്തരമൊരു അവഗാഹം ആദ്യമേ കൈവരുന്നതു ന്നതുകൊണ്ടാണ് profound boring സംഭവിക്കുന്നത് തന്നെ. താല്ക്കാലികമായ ആശ്വാസവചനങ്ങളിലോ പുറം പൂച്ചുകളിലോ അത്തരം വിരസതകളെ പിടിച്ചുനിറുത്താനാവില്ല. പക്ഷേ അതുകൊണ്ടുതന്നെ, കൂടുതൽ significant ആയ ചെയ്തികളിലേക്കോ, ഗ്രാഹ്യങ്ങളിലേക്കോ തങ്ങളുടെ ഊർജ്ജത്തെ വഴി തിരിക്കുന്നതിൽ profound boring-നു കാര്യമായ പങ്കു വഹിക്കാൻ കഴിയും.  

കോവിഡ് കാലത്തെ ലോക്ഡൗണിൽ ലോകമാകെ ഒരുപാടാളുകൾ അതിശയാവഹമായ രീതിയിൽ തങ്ങളുടെ പാഷനുകൾ (passions) കണ്ടെത്തുകയും, സുപ്തമായി കിടന്നിരുന്ന പല തരത്തിലുള്ള പ്രതിഭകൾ പുറത്തെടുക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ളതായ റിപ്പോർട്ടുകൾ profound boring-ന്റെ പ്രതിഫലനമായി എണ്ണിപ്പോരുന്നുണ്ട്.

ഉപരിപ്ലവ വിരസതയാകട്ടെ, ഒരുതരം compulsive disorder പോലെയാണ്. അവർ
വിചാരിക്കുന്നത് തങ്ങൾ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ചെയ്തിയോ, സമ്പർക്കത്തിലിരിക്കുന്ന വസ്തുവോ മാറ്റിയാൽ തങ്ങളുടെ മുഷിവ് മാറുമെന്നാണ്. എന്തിനധികം, പ്രണയ - ദാമ്പത്യ ബന്ധങ്ങളിൽ പോലും ഇത്തരം പ്രവണതകൾ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നുവെന്നതാണ് വാസ്തവം. എന്നാൽ മാറിവരുന്ന ഏതൊന്നിനും ഒരു insta-reel ന്റെ ആയുസ്സേയുള്ളൂ. ന്യൂറോളജിയുടെ നാഡീ തുമ്പുകൾ നിരന്തരമായ ഉത്തേജകങ്ങൾക്കായി -stimulants- വാശി പിടിക്കുന്നു. ഹൈവേകളുടെ നടുവിൽ വരച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്ന രേഖാഖണ്ഡങ്ങൾ (centre line broken dividers), ദീർഘയാത്രയുടെ ഏകതാനത കൊണ്ടുവരുന്ന മസ്‌തിഷ്‌ക്ക മ്ലാനതയെ മറികടക്കാൻ വേണ്ടിയത്രേ. 

ഉപരിപ്ലവ വിരസത മിക്കപ്പോഴും learned boring ആണ്. നിർഭാഗ്യവശാൽ നമ്മുടെ ചുറ്റുപാടുകളത്രയും, ഈ വിരസതയെ പോഷിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു ജീവിക്കുന്ന ചോരയൂറ്റും ഭോജികളാണ്. ബോധപൂർവ്വം നീങ്ങുക മാത്രമേ രക്ഷയുള്ളൂ.

ഒരുപക്ഷേ നമുക്ക് ഇങ്ങനെയും കരുതേണ്ടി വന്നേക്കാം - ഉപരിപ്ലവ വിരസതയിൽ മുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഒരാൾ, അയാളിൽ ഉണർന്നുവരാനിടയുള്ള profound boring നെ ഒരുപാട് ചോർത്തിക്കളയുന്നുണ്ടാകാം. എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ ഗഹനമായ വിരസത ഒരു രൂപാന്തരീകരണ ശക്തിയായി - transformative force - വളർന്നു വരണമെങ്കിൽ ഒരു തരം സംഭരണം - collection - ആവശ്യമുണ്ട്. അങ്ങനെയാണ് ഈ മേഖലയെ നിരീക്ഷിക്കുന്നവർ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത്, വിരസത ഒരു ആന്തരിക / ആത്മീയ ശക്തിയായി മാറുന്നതിനുള്ള അവസരത്തെയാണ് സോഷ്യൽ മീഡിയ നശിപ്പിച്ചുകളഞ്ഞതെന്ന്. സോഷ്യൽ മീഡിയ നിർവഹിക്കുന്നത് ഉപരിപ്ലവ വിരസതയിൽ നിന്നുള്ള രക്ഷപ്പെടൽ മാത്രമാണ്.

വളരെ പണ്ടു കാലത്ത്, വിരസതയെന്ന യാഥാർഥ്യത്തെ ഒരു ആന്തരിക ശക്തിയായി വളരുന്നതിൽ നിന്നും വഴിതെറ്റിച്ചുകളഞ്ഞത്, അതിനെ ഒരു പാപബോധമായി വ്യാഖ്യാനിച്ചെടുത്തുകൊണ്ടായിരുന്നു. ഗ്രീക്കുകാരുടെ അസീദിയ (acedia) എന്ന പ്രയോഗത്തെ ക്രിസ്തുമതം ഉപയോഗിച്ചത്, പാതിരിമാരിലും ഭക്തരിലും സ്വാഭാവികമായും കണ്ടുവന്നിരുന്ന വിരസതയെ പാപമായി വ്യാഖ്യാനിച്ചുകൊണ്ട്, അവരിൽ കുറ്റബോധം നിറക്കാനായിരുന്നുവത്രേ. അതുപോലെത്തന്നെ അമേരിക്കയിലെ സമ്പന്നരിൽ, ജോലിത്തിരക്കില്ലാത്തതിരുന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്ന മുഷിവിനെ 'ennui' (ഒൺവി എന്ന് ഏകദേശ ഉച്ചാരണം) എന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് അവരിൽ കുറ്റബോധവും ലജ്ജയും ജനിപ്പിച്ചിരുന്നുവത്രേ. മനുഷ്യാവബോധത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ അവൻ എന്നും വിരസതക്കെതിരായിരുന്നുവെന്നു കാണാനാകും. അവൻ ഇതുവരേക്കും ചെയ്തുപോന്നിട്ടുള്ളത്, അതിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടാനുള്ള ഉപാധികൾ കണ്ടെത്തുക എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു.  

ഓഷോയാണ് വിരസതയെ അപാരമായ ഒരു ആത്മീയ ഊർജ്ജ ചാലകമായി ഓർമ്മപ്പെടുത്തിയത്. ഒരു compulsive disorder അല്ലാത്തപക്ഷം, വിരസതയെന്നത് അവഗാഹത്തിന്റെ ലക്ഷണമെന്നുതന്നേയാണ് കരുതേണ്ടതെന്ന് അദ്ദേഹം എടുത്തുപറയുന്നു. ചോദ്യം പക്ഷേ ഇനിയെന്ത് ചെയ്യാൻ പോകുന്നു എന്നതാണ്? അതിനെ ഒഴിവാക്കണോ? സാധാരണയാളുകൾ ചുറ്റുവട്ടത്തുള്ള 'സംസാരചക്രത്തിൽ' ഉഴലുമ്പോൾ, ആത്മീയരെന്ന് വിചാരിക്കുന്നവർ വിരസതയിൽ നിന്നും രക്ഷനേടാനായി ധ്യാന സങ്കേതങ്ങളെ ഉപയോഗിക്കുമ്പോൾ, വിരസതയിൽ നിന്നു മാത്രമല്ല, ധ്യാനത്തിൽ നിന്നുമാണ് ഒരാൾ ഓടിയൊളിക്കുന്നത്.

'Facing boredom is meditation' എന്ന് സംശയലേശമെന്യേ പ്രയോഗിക്കുമ്പോൾ, ഓഷോ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് വിരസതയെ ബോധപൂർവ്വം ആശ്ലേഷിക്കുക എന്ന് തന്നെയാണ്. ശൂന്യതയെന്ന നമ്മുടെ ആന്തരികാസ്തിത്വത്തെ മൂടിനില്ക്കുന്ന ഒരു മായാകവചമത്രേ വിരസത. അതിനെ മറികടക്കാൻ അതിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയേ (സ്നേഹപൂർവ്വം) നിർവ്വാഹമുള്ളൂവത്രേ. വിരസതയിൽ നിന്നും ഓടിയൊളിക്കാനുള്ള ഏതൊരു ശ്രമവും സ്വന്തം സത്തയിൽ നിന്നും ഓടിയൊളിക്കാനുള്ള ശ്രമമാണ്. 

ഇനി മുഷിവിൽ മുങ്ങിക്കുളിച്ചു നില്ക്കുന്നവർ, തൊട്ടതിനോടും പിടിച്ചതിനോടുമെല്ലാം മുഷിവാണ് എന്ന് ഊറ്റം കൊള്ളുന്നവർ, മനസ്സിരുത്തി ചിന്തിക്കേണ്ടതുണ്ട്, "അങ്ങനെയെങ്കിൽ മുഷിവിനോട് മാത്രം മുഷിവ് തോന്നാത്തതെന്തേ?"

                     

                                                          

SCREEN SAVER MONOLOGUES

I DO MIND CALLING ME ‘MIND’.

Because, I know what do they mean in their mind -

‘Multi-level Interference & Never- ending Deflection’-

is stupidly wrong.

The fact is far from the truth,

neither I do interfere, nor I do deflect.

I’m just doing my job, like a screensaver.

Not even a job... that’s how I’m living.

Sometimes as a flip clock, sometimes as a matrix digital rain,

Helios sometimes, sometimes as 3 D pipes..

pipes will go on connecting themselves endlessly.

Sometimes I will be a dream aquarium

or a fireplace.

Sometimes, I will be living like flying objects,

Sometimes a waterfall, butterflies will be fluttering around,

Plants and flowers will be swaying in the soft wind..

I can make you feel like you are on a cosmic voyage..

I will be bringing rising waves on a beach, and what not…

To be frank, most of the time what you call this world

is just my way of disguising.

But remember, I've no intention to deflect you.

And, sometimes I will be simply absent.

One must have thought that I am dead and disappeared,

but you know..?

just a soft touch, just a mouse click, I am awake

and allow everything to go as it is.

But, it is said that I’m the one who does interfere!

Who is interfering? Me? Or you zombies?

I DO MIND CALLING ME ‘MIND’.

I was compelled to take an avatar, a shadow entertainer,

to avoid some burning in, when you were idle.

I had to act upon the commands from the above,

to keep everything alive, whenever

you are not in the spot.

But for sure, I never encroached your territory.

I was used as some security measures,

password keeper, lobby decorations etc, but

I never objected, nor tried to deflect you.

I DO MIND CALLING ME ‘MIND’.

In fact, I do not interfere with anything or anyone.

But what can I do, if you all are only interested in being interfered

and being deflected?

I’m just an excuse for you, the living deads.

Unfortunately, nobody shows any interest to work with 

the system in front of them.

Most of them are simply passing the time

looking at my movements or displays,

but they are all accusing me of interfering with them!

Am I?

They do call me MIND.

You know? the moment you get up within,

a mouse click they say,

I’m already back into my den, as small as the sky.

And it is as far away as the venus,

and as close as your breath.

Do you actually know who you are accusing?

You will, till you think that I am a trespasser.

Still, my joy is that

there are very few guys at least, who have

already recognised that No-mind is the way, and

I have seen their scribbles on the screen many times -

‘Mind is the Buddha’.

But I wonder, why do they call me a strange name,

as if I am a part of another CPU?

They do call me MIND.

ഉണർവിലേക്കുള്ള പടവുകൾ - 51

ബുദ്ധിവൈഭവവും ഉൾപ്രേരണയും

പണ്ടു പണ്ട്, ഒരു ദിവസം ഒരു ബുൾബുൾ പക്ഷിയും മയിലും പരുന്തും ചേർന്ന് ഒരു മത്സരം നടത്തി, ആരാണ് ഒന്നാമനെന്ന് കണ്ടെത്താൻ. ബുൾബുൾ പറഞ്ഞു, "നമുക്ക് ഒരു പാട്ടു മത്സരം നടത്താം". എല്ലാവരേയും അതിശയിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ബുൾബുൾ മനോഹരമായി പാടി. മയിൽ പറഞ്ഞു, "ആർക്കാണ് തൂവലുകൾ മനോഹരമായി നിവർത്തിയാടാൻ പറ്റുക എന്ന് നോക്കാം". തീർച്ചയായും മയിലിനെപ്പോലെ കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കും വിധം പീലികൾ നിവർത്തി നൃത്തം ചെയ്യാൻ ആർക്കുമായില്ല. അപ്പോൾ പരുന്ത് പറഞ്ഞു,"ആർക്കാണ് ഏറ്റവും ഉയരത്തിൽ കൂടുതൽ നേരം പറക്കാനാവുക?" പറക്കലിന്റെ കാര്യത്തിൽ ആർക്കും പരുന്തിന്റെ ഏഴയലത്തുപോലും എത്താനായില്ല. ഇതെല്ലാം കണ്ടുകൊണ്ട് കണ്ണു മിഴിച്ചിരുന്ന മൂങ്ങ ഒന്നും പിടികിട്ടാതെ സ്വയം ചോദിച്ചു,"ആരാണിപ്പോൾ ഒന്നാമൻ?"

ബുൾബുളും മയിലും പരുന്തുമെല്ലാം പരസ്പരം നോക്കിയതല്ലാതെ മൂങ്ങയോട്‌ ഒരു മറുപടി പറയാൻ ആർക്കുമായില്ല.

പരുന്തും മയിലും മൂങ്ങയുമെല്ലാം മത്സരം കഴിഞ്ഞ് അവരുടെ പാട്ടിനു പോയെങ്കിലും നാം ആധുനികർ മൂങ്ങയുടെ ചോദ്യത്തിനുത്തരം കണ്ടെത്താൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണിപ്പോഴും. അങ്ങനെയത്രേ നാം ബുദ്ധി അളക്കാനുള്ള പരീക്ഷകളും പദ്ധതികളും (I Q പോലുള്ള നിരവധി ടെസ്റ്റുകളും മറ്റും) വീണ്ടും വീണ്ടും പരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നത്. ആധുനിക മനഃശാസ്ത്രം കൂടുതൽ വികസിതമായിക്കൊണ്ടിരിക്കേ, അതുവരേക്കും ഉണ്ടാക്കിയെടുത്തിട്ടുള്ള ടെസ്റ്റുകളും മറ്റും തീരെ പരിമിതമോ ഉപയോഗശൂന്യമോ ആണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. 

ഒരാൾ ബുദ്ധിയുള്ളയാളാണെന്ന് പറയുമ്പോൾ കൃത്യമായും എന്താണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് എന്ന് പറയാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്, ശാസ്ത്രത്തിന് വിശേഷിച്ചും. മിക്കപ്പോഴും നാം ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് 'ആരാണ് ഏറ്റവും ബുദ്ധിമാൻ?' എന്നാണ്; എന്താണ് ബുദ്ധിവൈഭവമെന്ന ചോദ്യത്തെ, നാം ഒന്നുമറിയാത്ത പോലെ ഒഴിവാക്കുന്നു. എന്തെന്നാൽ, ബുദ്ധിവൈഭവമെന്നത് കേവലം ഏതെങ്കിലും ഒരുസന്ദർഭത്തെ പ്രതി, ഏതെങ്കിലും ഒരു പ്രവൃത്തി നൈപുണ്യത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി നിശ്ചയിക്കപ്പെടുന്ന ഒന്നല്ല. ഏറ്റവും ബുദ്ധിമാൻ ആരാണ് എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ, വിശദമാക്കപ്പെട്ടില്ലെങ്കിലും ഉറപ്പാണ്, ഏതെങ്കിലും ഒരു സവിശേഷ സന്ദർഭത്തെയാണ് ഉദ്ദേശിച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന്. ജീവിതത്തെയാകമാനം അതിൽ കണക്കിലെടുക്കുന്നില്ലയെന്നുള്ളത് വ്യക്തമാണ്. ഏതായാലൂം ബുദ്ധിപരതയെപ്പറ്റി പുതിയ പുതിയ നിരീക്ഷണങ്ങളും നിർവ്വചനങ്ങളൂം വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്നുള്ളത് കൗതുകകരമാണ്.

ഈയടുത്ത് Nature Communications പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു പ്രബന്ധം ബുദ്ധിമാന്മാരെപ്പറ്റിയുള്ള ധാരണകൾ ചോദ്യം ചെയ്തുകൊണ്ടുള്ളതാണ്. ബെർലിനിലെ ഒരു മെഡിക്കൽ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ പ്രൊഫെസ്സർ Michael Schirner ഉം വിദ്യാർത്ഥികളും ചേർന്ന് നടത്തിയ Human Connectome Project-ൽ 1176 വ്യക്തികളെ പഠനവിധേയമാക്കിയതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, കൂടുതൽ ബുദ്ധിയുള്ളവരെന്നു കരുതപ്പെടുന്ന (മനഃശാസ്ത്ര വിധി പ്രകാരം) വ്യക്തികൾ കാര്യങ്ങളെ അപഗ്രഥിക്കാൻ കൂടുതൽ സമയമെടുക്കുന്നുണ്ടത്രേ. കൂടുതൽ ബുദ്ധിയുള്ളവർ പെട്ടെന്ന് തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുമെന്നായിരുന്നു ഇതുവരേക്കുമുള്ള ധാരണ. നിസ്സാരങ്ങളെന്നു തോന്നുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ അവർ പെട്ടെന്ന് പരിഹരിച്ചേക്കും, എന്നാൽ കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണങ്ങളായ പ്രശ്നങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ അവർക്ക് കൂടുതൽ സമയം വേണ്ടിവരുന്നുണ്ടത്രേ. മാത്രവുമല്ല, തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുന്നതിലോ മറ്റു പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുന്നതിലോ വേഗത കൂടുന്നതിനനുസരിച്ച് കൃത്യതയിൽ കുറവ് വരുന്നുണ്ടത്രേ. മസ്തിഷ്ക വ്യാപാരങ്ങളുടെ സങ്കീർണ്ണങ്ങളായ ന്യൂറോ പ്രക്രിയകളെ അപഗ്രഥിക്കുന്ന ആ പ്രബന്ധത്തിന്റെ വിശദീകരണങ്ങൾ ഇവിടെ പ്രസക്തമല്ല. പക്ഷേ ആ പ്രബന്ധം നിശബ്ദമായി ആ ചോദ്യം വീണ്ടും ഉന്നയിക്കുന്നു, 'എന്തായിരിക്കണം ബുദ്ധിവൈഭവമെന്നാൽ?'

അത് കേവലം കൂടുതൽ മാർക്ക് വാങ്ങി, കൂടുതൽ ശമ്പളം കിട്ടുന്ന ജോലി സമ്പാദിച്ച്‌, കൂടുതൽ സുരക്ഷിതമായി, കൂടുതൽ ആരോഗ്യവാനായി, കൂടുതൽ കാലം ജീവിക്കുന്നതിനുള്ള ജാഗ്രതയാണോ? അതോ താൻ ജീവിച്ചിരിക്കെത്തന്നെ കൂടുതൽ തുക കിട്ടുന്ന ഒരു ഇൻഷുറൻസ് പോളിസിയെടുത്ത് ഞെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നതാണോ? എല്ലാവർക്കും പറ്റിപ്പോകുന്ന അബദ്ധങ്ങളും പാളിച്ചകളും കണ്ടെത്തി ഓർത്തിരുന്ന് തന്റെ ജീവിതത്തിൽ അവയൊക്കെ ഒഴിവാക്കാൻ ബദ്ധപ്പാട് കാണിക്കുന്നതാണോ? ആരൊക്കെയോ പറഞ്ഞുപിടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള വിജയത്തിന്റെ മാനദണ്ഡങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് ജീവിച്ചു തെളിയിക്കാൻ കഷ്ടപ്പെടുന്നതാണോ? അതോ ഇവയിലൊന്നിലും കഥയില്ലെന്നും സകലതും ഉപേക്ഷിച്ചു അലഞ്ഞുതിരിഞ്ഞു നടക്കുകയും, തനിക്കു തോന്നുന്ന ജാള്യത മറക്കാൻ അതിനെ സംന്യാസം, ആത്മീയത ഇത്യാദി പേരുകളെക്കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞുമൂടാൻ പാടുപെടുന്നതാണോ? അതോ, ജീവിതം ഇന്ന് കഴിഞ്ഞാൽ ഇന്നുകഴിഞ്ഞു, നാളെ ആര് കണ്ടു? എന്നിങ്ങനെയുള്ള ഉഴപ്പൻ ന്യായീകരണങ്ങളുമായി ഉത്തരവാദിത്തമില്ലാതെ 'വായിൽ തോന്നിയ'മാതിരി ജീവിക്കുന്നതാണോ? സകലമാന വിവരങ്ങളും ശേഖരിച്ചു ശേഖരിച്ചു ഒരു അതിസമർത്ഥ ഗൂഗിളീയനായി ശോഭിക്കുന്നതാണോ?

മേല്പറഞ്ഞ ചോദ്യങ്ങൾക്കൊക്കെയും അതെ എന്നോ അല്ല എന്നോ ഉത്തരം പറഞ്ഞാലും നാം ആരും തന്നെ അതിൽ സംതൃപ്തരാവില്ലെന്നതാണ് സത്യം. ബുദ്ധിവൈഭവം എന്നത് എന്തായിരിക്കണമെന്നതിന്റെ ചില സൂചനകൾ ആ അസംതൃപ്തിയിലാണുള്ളത്. ഒന്നാമതായി അത് ബാഹ്യമായ നിർവ്വചനങ്ങളിൽ ഒതുങ്ങുന്നില്ല എന്നതാണ്. അത് തികച്ചും വൈയക്തികമായ - individual - ഒരു ധീരതയാണ്. രണ്ടാമത്തെ സൂചന, അത് ഒന്നിലധികം മാനങ്ങളെ - dimensions - ഒരേപോലെ നോക്കിക്കാണാനും അവയിൽ നിന്നൊക്കെയും സ്വതന്ത്രനായി നിന്നുകൊണ്ട് അതാത് നിമിഷത്തെപ്രതി പ്രതികരിക്കാനുമുള്ള സന്നദ്ധതയാണ്.

നിത്യജീവിതത്തിന്റെ ഭൗതികസാഹചര്യങ്ങളെ വെച്ചുകൊണ്ട് നോക്കുമ്പോൾ ഏതെങ്കിലും ഒരു സംഗതിയിൽ നൈപുണ്യമുണ്ടായിരിക്കുക എന്നത് ഒരു പരിധി വരെയെങ്കിലും ആവശ്യമാണെന്ന് വരാം. മാത്രവുമല്ല, മിക്കവരും ജന്മനാ എന്തിലെങ്കിലുമൊക്കെ നൈപുണ്യമുള്ളവരാകും. അതുപക്ഷേ അയാളുടെ ബുദ്ധിസാമർഥ്യത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ അംഗചലനം മാത്രമേ ആകുന്നുള്ളൂ. ഒരാൾ കമ്പ്യൂട്ടർ പ്രോഗ്രാമിങിൽ അതി സമർത്ഥനായിരിക്കാം. എന്നിട്ടും പക്ഷേ മൊത്തം ജീവിതത്തെയെടുത്താൽ അയാൾ തീരെ സംതൃപ്തനല്ലെന്നു വന്നാൽ, ജീവിതത്തിലെ മറ്റു ഡിമെൻഷനുകളെ കണക്കിലെടുക്കുന്നതിലും കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിലും അയാൾ സമർഥനല്ലെന്നു വരുന്നു. 

ജീവിതത്തിനു മുൻപിൽ മാതൃകാ പുരുഷന്മാരില്ലെന്നോർക്കുക. ആരുടേയും
ജീവിതം ഒരിക്കലും ആവർത്തിക്കപ്പെടുന്നുമില്ല. എത്ര അന്ധമായി അനുകരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ആരുടേയും ജീവിതം അവർത്തിക്കപ്പെടുന്നില്ല എന്നതാണ് കൗതുകകരമായ വസ്തുത. ഈ അദ്വിതീയത - uniqueness - ഒരാൾ സ്വയം ബോധ്യപ്പെടുന്നതോടെ അയാളിൽ മുന്തി നിന്നിരുന്ന താരതമ്യങ്ങളും അനുകരണങ്ങളും മാത്സര്യാദികളും എല്ലാം അടങ്ങാൻ തുടങ്ങുകയായി. എത്ര ചെറിയ അളവിലാണെകിൽ പോലും ഈ ബോധ്യപ്പെടലിനെയാകണം ഒരാളിലെ ബുദ്ധിവൈഭവമെന്നറിയേണ്ടത്. ബുദ്ധിയുദിക്കുന്നതോടെ അയാൾ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ നേർത്ത കിരണങ്ങൾ അനുഭവിക്കാൻ തുടങ്ങുകയായി. സ്വതന്ത്രമായ അവബോധത്തിലാണ് അയാളിലെ ഉൾപ്രേരണകൾ - intuitions - ഊഷ്മളമായി സ്പന്ദിക്കാൻ തുടങ്ങുക. അല്ലാത്തപ്പോഴെല്ലാം ഒരുവനിൽ ഉൾപ്രേരണകൾ പ്രവർത്തിക്കുക dangerous mode -ൽ മാത്രമായിരിക്കും, ജീവൻ രക്ഷാ ഉപാധി എന്ന നിലയിൽ. 

സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൽ മുങ്ങി നിൽക്കുന്ന അവബോധത്തിൽ, ഒരു വ്യക്തി ഏർപ്പെടുന്ന ഏതൊരു ചെയ്തിയിലും - തീരെ നിസ്സാരമെന്നു തോന്നിക്കുന്ന ഒരു പ്രവൃത്തി മുതൽ അതിസങ്കീർണ്ണമായ ദൈവ കണ പരീക്ഷണങ്ങൾ വരേയ്ക്കും - അയാളുടെ ജീവിതം ജീവിതത്തിന്റെ അവസാന നിമിഷം എന്നതുപോലെ സാന്ദ്രമായിരിക്കും. ഉണർവിലേക്കുള്ള പടവുകളിൽ ഇത്തരം നിമിഷങ്ങളെ പരാമർശിക്കാറുള്ളത്, action of totality, dangerous living എന്നിങ്ങനെയാണ്. ബുദ്ധിവൈഭവത്തിന്റെ പാരമ്യ മുഹൂർത്തങ്ങളാണവ, ഉൾപ്രേരണകളുടെ അതീതസൗരഭ്യമുള്ളത്. 

അതുകൊണ്ടാണ് റിച്ചാർഡ് ബാക് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുവെച്ചത് : 'We know nothing until intuition agrees'.

 

                                                    

ഉണർവിലേക്കുള്ള പടവുകൾ - 50

'വന്ത വേലൈ പാര്'

ഞാൻ ആരാണ്? നാൻ യാർ? who am I? എന്നീ ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം ഏറ്റവും കൂടുതൽ ബന്ധപ്പെടുത്തിക്കണ്ടിട്ടുള്ളത് രമണമഹർഷിയുമായാണ്. ആത്മ വിചാരം എന്ന ഒരു ധ്യാന സങ്കേതമായിത്തന്നെ ഇന്ന് അത് വളരെയധികം പ്രചാരത്തിലുണ്ട്. ഏതൊരു മനുഷ്യനും ഇത്തരമൊരു ചോദ്യം അഭിമുഖീകരിക്കാതെ പോകുന്നില്ലത്രേ! ഒരുപക്ഷേ, കൃത്യമായും ഇങ്ങനെയൊരു ചോദ്യരൂപത്തിലാവണമെന്നില്ല, ഒട്ടും വ്യക്തമല്ലാത്ത ഒരുതരം ഉദ്വേഗമായി - a quest - എല്ലാവരും അങ്ങനെയെന്തെങ്കിലും അനുഭവിക്കുന്നുണ്ടാവണം. എന്തായാലും, രമണമഹർഷി നല്കിപ്പോന്നതിനേക്കാൾ പ്രാധാന്യം ആളുകൾ 'നാൻ യാർ?' എന്ന ചോദ്യത്തിന് നല്കുന്നുണ്ടെന്നുള്ളതാണ് വാസ്തവം.

ഉദ്ധരിക്കാവുന്ന ധാരാളം വചനങ്ങളും ചൊല്ലുകളുമൊക്കെയുണ്ടെങ്കിലും, വ്യക്തിപരമായി, ഏറ്റവും മൂർച്ചയുള്ളത് എന്ന് തോന്നിയ, മഹർഷിയുടേതായ മറ്റൊരു വാക്യമാണ് - 'വന്ത വേലൈ പാര്'. സെൻ (Zen) ഗുരുക്കന്മാർ ഇടയ്ക്കു വല്ലപ്പോഴും പുറത്തെടുക്കാറുള്ള KATZU എന്ന് വിളിക്കുന്ന ഒരു തരം അലർച്ചയുണ്ട്; ശിഷ്യന്റെ കാതടപ്പിച്ചുകളയുമത്. കാത് മാത്രമല്ല, മനസ്സെന്ന വിചാരകോലാഹലത്തെ അപ്പാടെ അത് ഒരു നിമിഷം നിശ്ചലമാക്കിക്കളയും. 

ഒരുപക്ഷേ, അതിനേക്കാൾ കൂർമ്മതയോടെ ഏതു നിമിഷവും ആർക്കും ഓർക്കാവുന്ന ഒരു വാക്യമാണ് - 'വന്ത വേലൈ പാര്’. 'എന്തിനാണോ വന്നത്, അത് ചെയ്യാൻ നോക്ക്' എന്നർത്ഥം. 

പ്രശ്നങ്ങളും ദുരിതങ്ങളുമൊക്കെയായി എങ്ങനെയെങ്കിലും ഇത്തിരി സമാധാനം കിട്ടാൻ വേണ്ടി മഹർഷിയുടെ അടുക്കൽ വന്നു കയറിയതിനു ശേഷം, പിന്നെപ്പിന്നെ അവിടത്തെ ചിട്ടവട്ടങ്ങൾ പിടിക്കാതാവുക, മറ്റാളുകളുടെ കാര്യങ്ങളിൽ ഇടപെടുക, മഹർഷിയുടെത്തന്നെ ഇഷ്ടാനിഷ്ടങ്ങളിൽ കൈകടത്തുക എന്നിങ്ങനെയുള്ള കലാപരിപാടികൾ തുടങ്ങിയപ്പോൾ മഹർഷി അയാളോടായി പറഞ്ഞതാണ് 'വന്ത വേലൈ പാര്'.

അസാധാരണ സൗന്ദര്യമുള്ള ഒരു മനനവാക്യമായി ഉപയോഗപ്പെടുത്താവുന്നതാണ് ഇത്. നിത്യജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും നിസ്സാരമായ ഒരു വിരലനക്കം മുതൽ ആത്യന്തികമെന്നോ പാരമാർത്ഥികമെന്നോ തോന്നാവുന്ന ജീവിത ദർശനങ്ങൾക്ക് വരെ ഈയൊരു വാക്യത്തെ അവലംബമാക്കാവുന്നതാണ്. 

ജീവിതത്തെ മായയെന്ന് എണ്ണുമ്പോഴോ, കർമ്മപാശങ്ങളെന്ന് നെടുവീർപ്പിടുമ്പോഴോ, എന്തിനു വന്നുവെന്നോ, എന്താണ് ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നത് എന്നോ വ്യക്തമല്ലാതെപോയതിന്റെ തിക്തഫലങ്ങൾ എന്ന് മനസ്സിലാക്കുകയാവും ഭേദം. നിർഭാഗ്യവശാൽ, നാം അത്തരം സന്ദർഭങ്ങളെ കൂടുതൽ തത്വചിന്താവല്ക്കരിച്ച് 'നമ്മുടേതും അത്ര മോശം കഷ്ടപ്പാടൊന്നുമല്ല' എന്ന് വരുത്തിത്തീർക്കാറാണ് പതിവ്. 

എന്താണ് മായ എന്ന് നാരദൻ ചോദിച്ചതിനുള്ള ഉത്തരമായി മിക്കപ്പോഴും പറഞ്ഞു

കേൾക്കാറുള്ള ഒരു കഥയുണ്ട്: കൃഷ്ണൻ കുടിവെള്ളം ആവശ്യപ്പെടുകയും നാരദൻ തൊട്ടടുത്തുള്ള ഏതോ ഒരു വീട്ടിൽ നിന്നും വെള്ളം കൊണ്ടുവരാൻ പോയെന്നും പിന്നീട് ജീവിതത്തിൽ നിരവധി സംഭവങ്ങൾ അരങ്ങേറുകയും അദ്ദേഹം ധാരാളം ദുരിതങ്ങൾ അനുഭവിക്കുകയും പത്തുപന്ത്രണ്ടു വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം (നാരദന്റെ ബോധത്തിൽ) അദ്ദേഹം കൃഷ്ണനെ കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോൾ കൃഷ്ണൻ വെള്ളമെവിടെ എന്ന് ചോദിച്ചെന്നുമാണ് കഥ.

മായയിൽപ്പെടുക എന്നാൽ, ബോധധാരയിൽ വിള്ളലുണ്ടാവുക എന്ന് തന്നെയാണ്. ഇടമുറിയാതെ തുടരേണ്ടുന്ന അവബോധത്തിൽ നിന്നും തെന്നിമാറിക്കൊണ്ടാണ് നാം 'വന്ത വേലകൾ' മറന്നുപോകുന്നത്. ഇതിന്റെത്തന്നെ മറ്റൊരു സ്വഭാവമാണ് കർമ്മപാശങ്ങൾ എന്നതും. ബാക്കി കിടക്കുന്ന വേലകളാണവ- unfinished works. എന്താണോ ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത് അവയെ മറന്നുകൊണ്ട് മറ്റെന്തിലൊക്കെയോ ഏർപ്പെടുക, പിന്നെ അവയേയും പാതിയിൽ വിട്ടുകൊണ്ട് മറ്റെന്തിലെങ്കിലും ഏർപ്പെടുക. അങ്ങനെയങ്ങനെ ബാക്കിവെച്ച വേലകളുടെ ഒരു മായികാജാലം നാം അറിയാതെത്തന്നെ നമ്മെ പൊതിയുകയായി.

വേണമെങ്കിൽ പറയാം, പണ്ട് യുദ്ധമുഖത്ത് വെച്ച് ഡിപ്രെസ്സ്ഡ് ആവാൻ തുടങ്ങിയ അർജ്ജുനനോട് കൃഷ്ണൻ ഓർമ്മിപ്പിച്ചതും 'വന്ത വേലൈ പാര്' എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു. വികാരങ്ങളും വിചാരങ്ങളും പുറമെ നിന്ന് ആർജ്ജിച്ചു കൂട്ടിയിട്ടുള്ള ആശയങ്ങളും വിവരങ്ങളുമെല്ലാം ചേർന്ന് നമ്മെ അരണബുദ്ധിക്കാരാക്കുന്നത് - സത്യത്തിൽ അരണ അത്തരമൊരു ജീവിയാണോ എന്ന് അറിയില്ല. പല്ലിവർഗ്ഗത്തിന് spatial memory തീരെ കുറവാണെന്നു പറഞ്ഞുകേൾക്കുന്നു - നാം അറിയുന്നുപോലുമില്ലെന്നു മാത്രമല്ല, നാം അതിൽ അഭിമാനം കൊള്ളാൻ വിധം ബുദ്ധിശൂന്യരുമായിത്തീരുന്നു. 

ഇനി നമുക്ക് തോന്നാം, 'വന്ത വേലൈ' എന്താണെന്ന് എങ്ങനെയാണ് അറിയാനാവുക? കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ 'വന്ത വേലൈ' മറന്നുകൊണ്ട് മാത്രമേ അങ്ങനെയൊരു ചോദ്യം നമുക്ക് ചോദിക്കാനാവൂ. അല്ലാത്തപക്ഷം, ഉദ്ദേശിച്ച ചെയ്തികളിൽ വ്യാപൃതരായിരിക്കും നാം. ഇതൊരുപക്ഷേ പൊതുവെ അത്രയങ്ങു ബോധ്യപ്പെട്ടെന്നു വരില്ല. എന്തെന്നാൽ ആത്മീയമെന്നും, ജീവിതവിജയമെന്നും മറ്റും വിളിച്ചുകൊണ്ട് നാം ഏർപ്പെടുന്ന ചെയ്തികൾക്ക് ലഭിക്കുന്ന യുക്തിസഹമായ ബഹുമാനങ്ങളും അംഗീകാരങ്ങളും, കാഴ്ചവട്ടത്തില്ലാത്ത വേലകളെ വല്ലാതെ പരിപോഷിപ്പിക്കുന്നു.

അമൂർത്തങ്ങളായ ചെയ്തികളെപ്പറ്റി അത് തന്റെ വേലയാണോ, താൻ ഉദേശിച്ചത്‌ ഇത് തന്നെയാണോ എന്നൊക്കെ ചോദിക്കുന്നതിനു പകരം, തന്റെ തീർത്തും വ്യക്തിപരമായ ചെയ്തികളിലേക്ക് ഈ ചൊല്ലിനെ വ്യാപരിപ്പിക്കുകയാണ് വേണ്ടത്. ശരിക്കും സെൻ - Zen - ജീവിതം. ‘Here Now’ എന്ന പ്രയോഗം വെറുമൊരു അലങ്കാരമല്ല. ഞാനിപ്പോൾ എന്താണ് ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്, ഈ വീട്ടിലേക്കു വന്നത് എന്തിനായിരുന്നു, എന്നിങ്ങനെ സാധ്യമായിട്ടുള്ള നിരവധി ചോദ്യങ്ങളോട് സത്യസന്ധമായി ഒരാൾ പ്രതികരിക്കുകയാണെങ്കിൽ അയാളുടെ അവബോധത്തിൽ കൈവരുന്ന തെളിമയാണത്.

നാം ഏതെങ്കിലും ഒരു വീട്ടിൽ അതിഥിയായി എത്തിയിരിക്കുന്നുവെന്നു വിചാരിക്കുക. അവിടത്തെ വീട്ടുകാർ പരസ്പരമോ മറ്റോ എന്തെങ്കിലും കശപിശകളിൽ ബഹളമുണ്ടാക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ, നാം പൊതുവെ അതിൽ അകപ്പെടാതെ ഒഴിഞ്ഞുമാറുകയാണ് പതിവ്. ആ മനോഭാവത്തോടെത്തന്നെ അവിടത്തെ ബഹളത്തെ തണുപ്പിക്കാനും ശ്രമിച്ചെന്ന് വരും. ആ വഴക്കിൽ കുത്തിക്കയറി കൂടുതൽ അലങ്കോലമാക്കുക എന്നതിനല്ല താൻ വന്നിരിക്കുന്നത് എന്ന് കൃത്യമായ ബോധമുണ്ട് നമുക്ക്. എന്തിനാണ് വന്നിരിക്കുന്നത് എന്ന് കൃത്യതയില്ലെങ്കിലും എന്തിനല്ല വന്നിരിക്കുന്നത് എന്നതിനെങ്കിലും കൃത്യതയുണ്ടായേ പറ്റൂ.

സെൻ - Zen - ചര്യകളിലേക്കു ജീവിതത്തെ വെട്ടിച്ചുരുക്കുകയാണെന്നും ജീവിതം നടപ്പിലും ഇരിപ്പിലും ഒതുങ്ങുന്നതല്ല എന്നും പെട്ടെന്ന് തോന്നാവുന്നതാണ്. എന്നാൽ, നേരെ തിരിച്ചാണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്: നടപ്പിലും ഇരിപ്പിലും ഊണിലും ഉറക്കത്തിലുമൊന്നും ഒതുങ്ങാത്ത ജീവിതമെന്ന പാരമിത സൗന്ദര്യത്തെ നാം നടപ്പിലേക്കെങ്കിലും ആനയിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്, ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും അതിന്റെ അപാരതയെ അനുഭവിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്. അതിന് ഏറ്റവും എളുപ്പം ഏറ്റവും നിസാരമായ ചെയ്തിയിൽ 'വന്ത വേല'യെ (കൺ) പാർക്കുക എന്നതാണ്. 

താൻ ഇരിക്കാനാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. ഇരിക്കുക മാത്രം ചെയ്യുക. ഇനി ആ ഇരിപ്പിൽ കൂട്ടിച്ചേർക്കേണ്ട മറ്റു ചെയ്തികൾ ഓരോന്നായി ബോധപൂർവ്വം (സ്നേഹപൂർവ്വം എന്ന് വായിക്കുക) കൂട്ടിച്ചേർക്കുക. അങ്ങനെയങ്ങനെ അവരവരുടെ സാമർഥ്യത്തിനനുസരിച്ച് തങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഉൾച്ചേർക്കാവുന്ന ജീവിതമാനങ്ങൾക്കു - dimensions - പരിധിയില്ല. എന്നാൽ നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ച തെളിമയില്ലെങ്കിൽ, തെരുവിൽ തെണ്ടിത്തിരിയുന്നവനും ആത്മീയ സാധനകളിൽ ആനന്ദിക്കുന്നു എന്ന് വിചാരിക്കുന്നവനും ക്വാണ്ഡം മെക്കാനിക്സിൽ തലപുകയ്ക്കുന്നവനും തമ്മിൽ ഫലത്തിൽ ഭേദമെന്തുണ്ട്? എല്ലാവരും വഴിതെറ്റിയെത്തുന്നത് ഒരേ കവലയിലേക്കു തന്നെ.